Kontynuujemy nasz cykl prezentacji ratowników medycznych pogotowia ratunkowego w Szczytnie. Dziś przedstawiamy sylwetkę Janusza Wiśniewskiego. To mieszkaniec Rozóg, który z ratownictwem medycznym związany jest od 19 lat, a od 30 - z jednostką OSP Rozogi.
Jak to się stało, że zdecydował się pan na zawód ratownika medycznego?
Było w tym trochę przypadku. Zanim na poważnie zainteresowałem się ratownictwem, próbowałem swoich sił w innych zawodach. Byłem między innymi kierowcą tira w transporcie międzynarodowym, zajmowałem się też uprawą pieczarek. Był to czas, gdy szukałem swojego miejsca. Ale też czas, gdy zawód ratownika medycznego dynamicznie się rozwijał. Zaciekawił mnie. Na poważnie zacząłem się nim interesować.
I?
Od 1991 roku związany byłem z Ochotniczą Strażą Pożarną w Rozogach, byłem tam kierowcą oraz konserwatorem. Wyjeżdżając do zdarzeń spotykałem ratowników, widziałem ich pracę. Rozmawiałem z nimi. Kropla drążyła przysłowiową skałę (śmiech). Kraj się powoli normował, ale 19 lat temu wciąż było trudno było o stałą, pewną pracę. Mając 35 lat podjąłem decyzję, że zostanę ratownikiem medycznym. Była to szansa na zawodową i życiową stabilizację.
Ale nie jest to łatwy zawód.
Zdecydowanie nie. Łączy się z mnóstwem stresu. Co prawda, jako strażak, miałem już do czynienia z wypadkami, śmiercią, tragediami, ale dopiero ratownictwo medyczne pokazało, jaki to jest ogrom zdarzeń i jak mocno to oddziałuje na psychikę.
Czyli kiedy został pan dokładnie ratownikiem medyczny?
W 2002 roku zacząłem w Spychowie, jako kierowca karetki. W 2004 roku ukończyłem szkołę ratowników medycznych i przeniosłem się do pracy w Szczytnie, ale dyżury miałem nadal też w Spychowie.
Czym ta praca różni się od pana poprzednich zajęć zawodowych?
Oj, tego nie da się porównać. To jest zupełnie inna specyfika, inna odpowiedzialność. Tu pracuje się wyłącznie z ludźmi i odpowiada się za to, co najcenniejsze, za ich życie i zdrowie. Z jednej strony ta praca bardzo wciąga, staje się pasją, ale z drugiej podsuwa człowiekowi wiele pytań o sens.
O sens?
Widząc tyle ludzkich tragedii zawsze pojawia się mnóstwo pytań: dlaczego, kto, co o tym decyduje, że takie rzeczy przytrafiają się ludziom...
Znalazł pan odpowiedź?
Nie. Ale widząc to, co my, chyba łatwiej jest cieszyć się życiem, chwilą, bo wiemy, jak bardzo to życie może być ulotne. Wiemy, że najważniejszy jest drugi człowiek, rodzina, a nie dobra doczesne.
Pamięta pan swój pierwszy wyjazd?
Nie bardzo, ale jeden z pierwszych to wyjazd do porodu w domu, czy wypadków komunikacyjnych. Te drugie nie robiły na mnie większego wrażenia, bo w takich akcjach brałem udział już jako strażak.
Czym różni się bycie ratownikiem medycznym od ratownika strażackiego?
Różnic jest sporo, ale główne to uprawniania. Z mojej perspektyw najważniejsze jest jednak to, że coraz lepiej się uzupełniamy, współpracujemy. Wśród strażaków jest coraz więcej ratowników medycznych i po specjalistycznych szkoleniach z zakresu udzielania pierwszej pomocy przedmedycznej, więc doskonale wiedzą, na czym polega nasza praca. Często nas wspierają. Dzięki temu skuteczniej możemy nieść innym pomoc.
Jest jakiś wyjazd, który najbardziej utkwił panu w głowie?
Sam wyjazd to nie, ale jeden nocny dyżur tak. Kilka lat temu w okolicach Klonu, Wilamowa doszło do wypadku fiata 126 p. Jedna osoba tam zginęła, cztery inne były poważnie ranne. Było dużo krwi, dużo bólu i cierpienia. Pracowały tam chyba ze cztery karetki. Gdy odstawiliśmy swojego pacjenta do szpitala miałem nadzieję na odpoczynek, a tymczasem dostaliśmy kolejne wezwanie i pojechaliśmy do zderzenia motocyklisty z samochodem osobowym. Kolejna śmierć i kolejna krew. Pamiętam to, bo było tego za dużo jak na jedną noc. Trudno było to poukładać w głowie.
To duży ciężar...
Niestety tak, bo nie można od tego uciec. Pomaga rozmowa z kolegami, z rodziną, ale każdy radzi sobie z tym na swój sposób. Wiemy, że mamy taką pracę, ale czasami trzeba to z siebie jakoś zrzucić. Dla mnie taką ucieczką jest praca na działce i jazda na rowerze. Uwielbiam też ten czas spędzać ze swoją rodziną, żoną Krystyną i dziećmi Bartłomiejem i Agatą. Myślę, że gdy ktoś na co dzień styka się z takim tragediami, bardziej docenia takie, wydawałaby się, zwykłe rzeczy...
A ścieżki w stronę Roman jak nie było tak niema. Wybory lada dzień, podziękujemy wójtowi przy urnach.
Obiektywny
2024-03-18 12:51:22
A siostra w urzędzie pracuje na kierowniczym stołku, można się ustawić ?
do Smutny
2024-03-18 12:32:56
Na szczęście konfiskata auta nie grozi naszym braciom Ukraińcom, chociaż w 2023 roku 70% wszystkich pijanych kierowców stanowili Ukraińcy i Gruzini (dane z PolskaPolicja)
Polak
2024-03-18 12:10:34
No i błysnął pan kandydat. A błysk był krótki i tylko smród został.
Mietek
2024-03-18 12:04:59
Te, Marek, najpierw naucz się języka polskiego a potem pouczaj innych.
Malta
2024-03-18 11:35:29
Szkoda, ze nie do samej Strugi. Biegam tam systematycznie i w lesie parę razy musiałam uciekać w rów, bo samochody jeżdżą często bardzo szybko i niebezpiecznie.
Czytelniczka
2024-03-18 11:33:38
do Wanda: Gmina Godlewskimi stoi. Toż to taka klika, że aż ręce opadają. A wszystko dzięki temu że ojciec Godlewskich to stary przyjaciel Wojciechowskiego. Kiedy Ci ludzie się obudzą i zrozumieją, że moglibyśmy mieć jeszcze więcej, gdyby skończyło się to kumoterstwo. A przede wszystkie każda wioska sprawiedliwie a nie tylko Rudka i Lipowiec. Reszcie natomiast ochłapy i zamydlenie oczu.
DZ
2024-03-18 11:30:48
Na zebraniach wójt głośno mówi, że środki na tą inwestycję POWIAT otrzymał w 90% z UE. 10% miała zapewnić gmina. Poprosiła Marszałka o pomoc i otrzymali 90% z 10% która miała być po stronie gminy. Więc matematycznie - udział gminy w tym praktycznie żaden, ale standardy przypisywanie sobie czyiś zasług, wychodzą wójtowi doskonale.
Mieszkanka gminy
2024-03-18 10:24:42
Jedyna szansa na pogonienie tego kumoterstwa w gminie
mieszkana gminy
2024-03-18 10:20:47
Słyszałem, że PSL się kończy, ludzie mają już dość tych rodzinnych układów.
Mieszkaniec
2024-03-18 08:21:11